شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد

شهر را ول بكنيم.  «در فرو دست انگار» اتوبوسِ واحد مى ‏آيد.  يا كه ده لاستيك را، با هم آتش زده ‏اند.  هر چه هست،                 دودِ غليظى برپاست!   شهر را ول بكينم،  «شايد اين آب»كه در لوله كمى هست روان  توىِ يك خانه ‏ىِ ويلايى در آن سرِ شهر،  پُر كند داخلِ استخرى را،  يا بشويد تنِ يك بنزِ مدل بالا را!   يك زنِ چادرى  آمد تهِ صف،  همرهِ لشكرى از كور و كچل، ريز و درشت،  شايد اين‏ها، همگى، بچه‏ هايش هستند،  صفِ نان چند برابر شده است!  چه شلوغ است اين شهر،  چه پُر از داد و فغان، نعره‏ ىِ بوق است اين شهر!  «مردمِ بالا دست»، چه زرنگ‏اند و بلا  روستاشان همه خلوت، همه بى دود.  «من نديدم دهشان»  «بى گمان» يك نفر نيست در آن،  همگى، كوچ كردند به شهر!   «بى گمان، در دهِ بالا دست» خانه ‏ىِ خالى هست  «مردمش مى ‏دانند» كه «كوپن» مى ‏سوزد،  بى گمان مى ‏دانند، كه «بُن» سوخته چيزِ خوبى ‏ست!  توىِ سيگارِ قاچاق، چه درآمدها هست!   «اهلِ ده با خبرند»  كه در اين شهر مديرِ يك «آژانسِ مسكن»  گاو صندوقِ بزرگ و پُر پولى دارد،  ... كه در اين شهر، خريدارِ دومن «نان خشك»  قدرِ ده مردِ ليسانسيّه درآمد دارد،  پول چيز خوبى ‏ست، «اهلُ ده باخبرند»!   «چه دهى بايد باشد»  «كوچه باغش پُرِ موسيقى باد!»  مردمانش همه در حاشيه ‏هاى شهرند،  خانه هاشان - در ده - خالى‏ ست!  فرصتُ خوبى شد،  پس بيا ما به همان ده برويم،   شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

سنسیز بولاغه دوندو گوزوم غصه دن، تویوقیاندیردی آیریلیق منی، یانسین ددن، تویوق اغیار سوفراسین بزدین هر ناهار- شامهئچ توتمادین سوراق بیزیم سوفرادان، تویوق مجنون اونوتسا لیلی نی، فرهاد دا شیرینیهئچ واقت اونوتمارام سنی بیر لحظه من، تویوق ناز ائیلمزدی خسرووا شیرین گولبدناولسایدی بوشقابیندا بودون یا سینه ن، تویوق مجنونا یالواراردی او لیلای سنگدلگر سوفراسینداسن ائله یه یدین وطن، تویوق یاد اولسون اوزامان کی، گلردین بیزیم ائوهخوشحال ائدردین عاشقی گه- گاه سن، تویوق افسوس ...! اوندا کی، کوپن ایله وئریردیلربیز قدرینی بیلنمه دیک، ای گولبدن تویوق واردیر یادیمدا بیر دونه سوبسید ده وئردیلراولدون نهان اوگون داها هر دیده دن، تویوق آخیر سوزوم بودور سنه، ای یار بی وفا:گل وورما جانه آتش درد و محن، تویوق گر گلمه سن بیزیم ائوه، من قارقارام سنیتعدیل بلاسینا گلر آخیرده دن، تویوق   شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

بير ناز بالاسان، گول‌كيمي گؤيچه‌ك، آيدا هئچ گول اوْلاماز گؤزه‌ل سنين‌ تك، آيدا ياز تك بزه‌دين پاييزدا سن دونياميزي اوْلسون بو دوْغوم گونون مبارك، آيدا *** گول‌لر اوْلاماز سن‌كيمي الوان، آي قيز تانري سني ائتميش بيزه احسان، آي قيز باش‌دان- آياغا، حوري- مَلَك‌سن، سؤز يوْخ اخلاق‌دا شولوق، بير آز دا شيطان، آي قيز *** گلميشدي ايگيرمي آلتي‌گون «آذر»‌دن بير پاي‌دا بيزه وئريلدي خوْش اختردن بير كؤرپه مارال گلدي‌كي، نازلي باخيشي اوْلموش بيز اوچون دگرلي مين گؤوهردن *** سن، نازلي مارال‌سان، قوزو جئيران، آيدا هر خوْش گولوشون دردلره درمان، آيدا گلديكده، بيزه باغيشلاييبسان يئني جان تايسيز بالاسان، جان سنه قوربان، آيدا *** «سوْلماز» باغينا، گؤزه‌ل گول اوْلدون، گؤزه‌ليم «رامين» حياتيندا سونبول اوْلدون، گؤزه‌ليم شن نغمه، شيرين سؤزه ديل آچدين، آيدا خوْش ماهني‌لي- سؤزلو، بولبول اوْلدون، گؤزه‌ليم *** هر بير گولوشون، گول يارادير مين خوْنچا جنّت‌ده‌ده يوْخ‌دو سن گؤزه‌ل تك غوْنچا شادليق گونو، شن بايراميميزدير، آيدا اوْينا، بيزه روح باغيشلا، آي شيطانچا *** «فخري» حياتيندا، پارلادين اوْلدوز تك «آرش» كاميني دادلي ائديبسن دوز تك آذر آيي‌ني، مين اوچ‌ يوز هشتاد ايكي‌دن بايرام ائده‌رك، خوْش بزه‌دين نؤوروز تك     واسه تولد آیدا   آمدي، هستيِ ما را چون گلستان كردي خانه را غرقِ گل و لاله و ريحان كردي چه صفايي به دل شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

ايستكلي نَوَه‌م، آيداخانيم به مناسبت 26 آذر سالروز تولدش ايستكلي نَوَه‌م، آيداخانيم   حميد آرش‌آزاد سني گؤزه‌ل ياراديبدير طبيعت، آيداخانيم بهشت، اوْ حُسن‌دن، آنجاق بير آيت، آيداخانيم ناغيل‌لارين پري‌سي، هم بهشت حوري‌لري سنين‌جه گؤرمه‌ميش اصلاً وجاهت، آيداخانيم شيرين‌ليگين، نئچه يوزمين پته‌ك‌دن آرتيق‌دير هم اوْنجا دوز داغي تك وار ملاحت، آيداخانيم گونش‌ده، آي‌دا، سنه سجده ائتسه‌لر، يئري وار «وُنوس» گره‌ك سنه ائتسين عبادت، آيداخانيم هم ائتسه فخر سنه «فخري» طايفاسي، يئري وار چكه‌ر هم «آرشِ آزاد» منّت، آيداخانيم يقين بو طايفالاري چوْخ سئويب اولو تانري كي، سن كيمي بالا ائتميش عنايت، آيداخانيم بوتون بو وار ـ يوْخوم، هم‌ده جانيم سنه قوربان بو شرط‌ايلن، اوْلا من‌ده لياقت، آيداخانيم هامي بيلير، سني بير «تانري‌جيك» كيمي سئوه‌رم ولي بو اوْرتادا وار بير شكايت، آيداخانيم گؤزه‌ل‌ليگي سنه بوْل وئرميش آللاه عالم‌ده گله‌نده اخلاقا، ائتميش قناعت، آيداخانيم دانيشديراندا، دئييرسن‌كي: «سن‌له دوست دگيلم» بويور گؤره‌ك، بودو رسمِ محبّت، آيداخانيم؟! دليل سوْراندا، دئييرسن‌كي: «سن‌ده چوْخ قوْجاسان!» نه‌دن قوْجا گؤره‌ر عالم‌ده نفرت، آيداخانيم؟ مني قوْجالدان، اوْدوركي، سني اوشاق ياراديب بو رسمي دونيادا قوْيموش طبيعت، آيداخانيم تزه گليب بازارا، كيم بو كؤهنه‌يه باخاجاق؟ جهان‌دا واردير هميشه بو عادت، آيداخانيم س شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

تو به من توپيدى  «و نمى ‏دانستى»  «من به چه دلهره» و خواهش و عجز و لابه  به عموجان گفتم  كه ژيانِ مدلِ عهدِ الاغِ خود را،  عصر آن روز به من قرض دهد  تا كه با نامزدم - يعنى تو -  دو - سه ساعت، الكى،  گشتِ خُشكه بزنيم                    ×××  نيم ساعت بعدش،  توىِ آن جاده‏ ىِ بيرون شهر  صد قدم مانده به پمپِ بنزين،  ناگهان ما ديديم  باكِ ماشين خالى‏ ست!                    ×××  من به تو گفتم:  عزيز!  پُشتِ فرمان بنشين،  تا كه من هُل بدهم تا خانه.  و تو گفتى كه:  مگر، پولِ بنزين هم در جيب‏ات نيست؟!  بنده ساكت ماندم!                    ×××  تو سوارِ مينى‏ بوسى شدى و برگشتى.  بعد از آن روز، حتّى  يك تلفن هم نزدى!                    ×××  «سال‏ها هست كه در گوشِ من،  آرام، آرام»  يك كسى مى‏ گويد:  تو كه شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

باز باران، موذيانه با گِل و لايِ فراوان مي‌چكد از سقفِ خانه «يادم آرد روزِ باران» زحمتِ فتّ و فراوان آن همه سگدو زدن در خانه‌ي مستأجري‌مان «تندرِ غرّان، خروشان» «پاره مي‌كرد ابرها را» آب‌هاي هفت دريا جمع مي‌شد رويِ بامِ خانه‌ي ما بنده و آبجي منوّر مثلِ موشِ آب كشيده مي‌دويديم اين ور، آن ور تويِ منزل شد نمايان ديگ و تشت و آفتابه كاسه و بُشقاب و تابه قطره‌هاي آب، رويِ زيلويِ فرسوده‌ي ما «رفته رفته گشت دريا» «تويِ اين دريايِ غرّان» خانه‌اي وارونه پيدا! ساعتي ديگر كه باران قطع شد در آسمان‌ها باز هم از رو نمي‌رفت، سقفِ بالايِ سر ما اين زمان ديدم كه بابا لحظه‌اي از خشم خنديد رو به سويِ سقفِ خانه كرد و غرّيد: من نمي‌گويم كه رويِ كلّه‌ي ما، سايبان باش لااقل مانندِ سقفِ آسمان باش!   شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

یای گئتدی، پاییز گلدی، پاییزدا صفالار وارتوز- تورپاغا، هم توستویه دولموش،‌هاوالار وارباخ «سیما»دا برنامه‌لره، گؤر نه خبردیررئکلام‌لاری وار، بوللوجا «رازِ بقا»- لار وارهردن‌ده «کیلیپ» گؤستریری، حال وئره خلقهباخ، لذّت آپار، گؤر نه ایلان- قورباغالار وار!گل تبریزه، میدان چایینا بیر نظر ائیلهایش ایندی سیچان‌دان سوروشوب، اژدهالار وارال‌لر وار اولا، گؤر نئجه ایشلیر بلدیّهسال چوخلو اوز‌ر‌لیک، بولارا مرحبالار واردؤرد داملا یاغیش یاغسا، گره‌ک‌دیر گمی‌گلسینچون چوخ خیابان‌دا «آمازون»‌لار، «کورا»‌لار وارهر یاندا یازیلمیش: «بو شه‌هرده گدا اولماز»آنجاق خیابان‌لاردا، دویونجا «گدا»لار واربوردا، قورو یئرلرده قیزیل قیمتی تاپمیشدلال‌لار الینده، نه گؤزه‌ل کیمیالار وار!؟هر بیر رئیسه، تعیین اولوب اللی معاونبیردیر شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

«همه مى‏پرسند»:  «چيست در زمزمه‏ىِ مبهم آب؟»  چيست در داخلِ يخچالِ تُهى؟  چيست در سيمِ كجِ داخلِ لامپِ خاموش؟  چيست در برفكِ تكرارىِ اين ده اينچى؟  چيست در گوشىِ تلفن آخر؟  چيست در غيره و ذالك، اخوى؟  «كه تو چندين ساعت،  مات و مبهوت به آن مى‏نگرى؟»                    ×××  من به آن آب نمى‏انديشم  كه پس از شُل شدنِ واشرِ شيرِ حمّام  مى‏چكد هى شب و روز!  من به يخچال نمى‏انديشم  كه نه در آن مُرغى‏ست  و نه گوشت و ماهى،  نه در آن ميوه و سبزى  و نه كوفتِ كارى!  من به آن لامپ ندارم كارى،  چون خودش - جُز دو، سه ساعت در روز -  دايماً خاموش است.  من نه اهلِ فيلم‏ام، و نه اصلاً سريال،  چون همه تكرارى‏ست.  تلفن نيز مهم نيست برايم هرگز  چون كه از وقتِ خروسخوانِ سحر،  تا دمِ بوق سگ،  گوشى‏اش دستِ خانم م شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

 «رخت ‏ها را بكنيم»  «آب در يك قدمى جارى‏ست»   ساعتى پيش، هوا «صاف - كمى ابرى» شد،  پنج - شش قطره ‏ىِ باران به فلان جا باريد،  و بلافاصله، سيلاب روان شد در شهر،                 و خيابان شد نهر!  آرزو مى ‏كردى              كه  شود شهرِ تو دايم «آرام»  آرزوى تو  برآورده شد آرام آرام،  شهر «آرام» شد، امّا                 تو بخوان «اقيانوس»!  حال، «آرام» كجا و «كابوس»؟!   رحمت است اين باران!  سيل، آشغالِ خيابان‏ها را مى ‏روبد!  موش‏ها گرچه، درشت‏اند و فراوان، امّا  كلّه ‏ىِ آن همه را سيلِ عظيم                 سخت بر سنگِ عدم مى‏ كوبد!  بعد از آن سيل، شود شهر بسى پاك و تميز  شهردارى دهد آمارِ عملكردِ خود،                 و نهد منّتِ بسيار به ما                          شهروندانِ عزيز!   نعمت است شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

فلكين رسمي بودوركي، داغي، داغ اوسته وورار قاينادار يارماني ياغسيز، ياغي، ياغ اوسته وورار چوخ دئييبلر: دوه اوسته بووه سانجار كاسيبي چون دوم يوخ، من بدبختي اولاغ اوسته وورار ايلده بير پونزا ات آلساق چورگه سورتمك اوچون اونودا اوغرو پيشيك تئزجه اوجاق اوسته وورار پوللولار داش كلم  اكسه، دولانيب قارپيز اولار بيز اكن قارپيزي، شاختا گئدي طاق اوسته وورار وارلي ناحق دئسه، مين يئردن اوپرلر دوداغين يوز نفر بيزدانيشان حقي دوداق اوسته وورار برق وار ارباب ائويي گون كيمي ائيلر رووشن برق ده وار نوكري، نور سه ني داغ اوسته وورار ايلده دورد دفعه گره ك آرتا كرايه، يوخسا خانه صاحب بيزي بير شئهلي اوتاق اوسته وورار رحمسيز آروادين اولده ياتيب بسكي الي بي مروت شاپالاغي شاپالاق اوسته وورار شعرده قافيه گاه "قاف" گليب، شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

اي به هر پاي تو قربان دو- سه تا جان، بنشين اي كه باوعده شود درد تو درمان، بنشين نيست گر مبل لويي سيزدهم در خانه مي‌شوم خم، تو به پشت من نالان بنشين گوسفندم من و اين را همه كس مي‌داند پس غمي نيست شوم گر به تو قربان، بنشين سفره خالي‌ست اگر، خنده نزن بر ريشم مي‌خرم آخر اين برج دو تا نان، بنشين آخرش مي‌رسد از راه دلار نفتي مي‌شود سفره‌ي اين بنده هم الوان، بنشين قول دادند سر سفره‌ي ما آيد نفت مطمئن باش تو بر قول بزرگان، بنشين موز و نارگيل و فلان، سهم بزرگان چون شد مي‌رسد بر من و سر كار، بادمجان، بنشين از «كيومرث» الي «كوروش» و «دارا» و فلان وعده باران شده‌اي فت و فراوان، بنشين شش هزار و دو- سه سال است كه تو منتظري پس چهار سال دگر چشم به ره‌مان، بنشين «هسته» را با چكش ساخت وطن مي‌شكنيم آن زمان مشك شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...

ائتدين ترقي، اولدو الين ياخشي يئرده بند «اي پسته ي تو خنده زده بر حديث قند»! ايسلاتميش ازيئرين بو، شيرين چاي داايسته يير «مشتاقم، اوز براي خدا، يك شكر به چند»؟ نفتي ساتيب، بيز ارز آليريق، صادرات بو دور «اي پسته! كيستي تو؟ خدا را، به خود مخند»! گور هاردا دير او نفتي بيزيم سوفرايا توكن «تا جان خود بر آتش رويش كنم سپند»؟! دوز در يئرآلماسي ايله باديمجان تاپانميريق «زين قصه بگذرم، كه سخن مي شود بلند» ميدان چاييندا چوخدو سيچان، زير- زيبيل، فلان «دل در هواي صحبت رودي دگر مبندا»! چوخ لارزویوب بوز اوسته، ييخيلدي، تاپانماسان «آن را كه دل نگشت گرفتار، اين كمند» اي شهردار! بو تبريزي چوخ ائتمي سن آباد «داني كجاست جاي تو؟ خوارزم يا خجند»؟ «حافظ» چو ترك غمزه ي خوبان نمي كند» «آرش» كيمي، اولار او گزينش ده د شعر ملمع قاچ چاي- قند آل! شعر طنز حمید آرش آزاد...